Την απίστευτη περιπέτεια ενός 50χρονου ομογενή από το Κογκό που έγινε λαθρομετανάστης για να μπορέσει να δει
για τελευταία φορά τον καρκινοπαθή αδελφό του στην Κομοτηνή, αποκαλύπτει η εφημερίδα «Χρόνος» της Θράκης.
«Αδελφέ σ΄ αγαπώ, αδελφέ προσπάθησα, αδελφέ καλό κουράγιο..» ψέλλιζε με συγκίνηση ο 50χρονος μιλώντας με σπασμένη καρδιά στον καρκινοπαθή αδερφό του από το τηλέφωνο. Έπαιξε κορώνα- γράμματα τη ζωή του, για να μπορέσει για τελευταία φορά να δει τον αγαπημένο του αδελφό στην Κομοτηνή, τον οποίο «σιγοτρώει» ο καρκίνος…
Είχε να τον δει χρόνια. Από τότε που έφυγε κυνηγημένος από την Ελλάδα έχοντας πνιγεί από τα χρέη. Η επιχείρηση του είχε πέσει έξω και για να αποφύγει τις καταδικαστικές αποφάσεις που είχαν εξασφαλίσει οι τράπεζες αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα του ρίχνοντας «μαύρη πέτρα».
Τον πήρε όμως τηλέφωνο ο αδελφός του από την κλινική, ο οποίος βλέποντας να χειροτερεύει η κατάσταση του, ζήτησε μια επιθυμία: να ειδωθούν για μία τελευταία φορά. «Έρχομαι» απάντησε ο ίδιος χωρίς να σκεφθεί δευτερόλεπτο ότι δε μπορούσε να περάσει επίσημα μέσω αεροδρομίων ή λιμανιών…
Η καρδιά του όμως χτυπούσε πολύ δυνατά για τον αδερφό του και κάλυπτε κάθε σκέψη του περί παράλογου εγχειρήματος…
Πλήρωσε για να περάσει ως λαθρομετανάστης!
Ξεκίνησε την ίδια μέρα να καταστρώνει το σχέδιο. Πήρε το αεροπλάνο από το Κογκό της Αφρικής (στο οποίο έμενε) και μετέβη στην Κωνσταντινούπολη με ενδιαμέσους σταθμούς την Κινσάνσα και την Αντίς Αμπέμπα.
Με το που έφτασε, με ταξί κατευθύνθηκε στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στα Ύψαλα. Αναζήτησε κάποιον να τον περάσει μέσω του Έβρου στην Ελλάδα, για να αποφύγει διατυπώσεις. Να γίνει λαθρομετανάστης δηλαδή. Κοιτά όμως τέτοιες λεπτομέρειες η αδελφική αγάπη;
Πλήρωσε 1.000 ευρώ σε Τούρκο μεσολαβητή, τον επιβίβασαν σ΄ ένα λευκό Ι.Χ. μαζί με κάποιους άλλους αγνώστους (δυο Κινέζους και τρεις Βιετναμέζους) και τους πήγαν μέχρι σε ένα σημείο απ’ όπου τους είπαν να περπατήσουν 100 μέτρα μέχρι να βρουν το βαρκάρη που θα τους περάσει απέναντι. Το κρύο ήταν αφόρητο. Ο ίδιος όμως ήταν πρόθυμος ακόμη και να βουτήξει στα παγωμένα και να κολυμπήσει απέναντι. Τον περίμενε ο αδερφός του, δε μπορούσε να τον αφήσει να φύγει χωρίς να του κρατήσει για τελευταία φορά το χέρι…
«Πράγματι, προχωρήσαμε με τους άλλους, είδαμε τη βάρκα, όπου μας περίμενε ένα 17χρονο παιδί. Μόλις θα μπαίναμε, η περίπολος του στρατού και οι Τούρκοι συνοριοφύλακες μας έφεξαν με τους φακούς. Μας συνέλαβαν. Εμένα, τον Τούρκο βαρκάρη, τους Κινέζους και τους Βιετναμέζους. Μιλώντας με πολύ δυσκολία σε σπαστά αγγλικά, κατάλαβα ότι με θεωρούσαν σαν τον «Έλληνα διακινητή» υποστηρίζει στην εφημερίδα ο ηρωικός 50χρονος.
Τους οδήγησαν στο τμήμα όπου και εκεί το πρώτο πράγμα που ο ίδιος ζήτησε ήταν να πάρει ένα τηλέφωνο. Όχι το δικηγόρο, τον αδελφό του… Να του εξηγήσει τι συνέβη και να του πει πως θ’ αργήσει απλά. Ούτε κατά διάνοια πως δε θα τον προλάβει, κι ας βρίσκεται σε τουρκική φυλακή θεωρούμενος ως διακινητής…
Ο καρκινοπαθής αδερφός πήρε αμέσως τηλέφωνο έναν δικηγόρο στην Κομοτηνή και του εξήγησε τι είχε συμβεί στον 50χρονο αδερφό του. «Ανέλαβα να τους βοηθήσω. Πήγα στην Τουρκία και στα Ύψαλα, προσπαθώντας να βρω άκρη. Εκεί συνεργάστηκα μ΄ έναν Τούρκο συνάδελφο, τον Κερίμ Καζάμ, από την Αδριανούπολη και βρήκαμε τον Κώστα προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε... ελέφαντες. Αν βρεις έναν Έλληνα κι έναν Τούρκο με αλλοδαπούς να θέλουν να περάσουν το ποτάμι, η απλή λογική λέει ότι ανήκουν το κύκλωμα. Έτσι, τον τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτιού» εξηγεί ο δικηγόρος Βαλέριος Φιλιππίδης.
Μεταφραστής στα ελληνικά δεν υπήρχε και οι Τούρκοι έπαιρναν καταθέσεις με τον κ. Φιλιππίδη να προσπαθεί να συνεννοηθεί στα αγγλικά. Το μεσημέρι τους πήγαν στο δικαστήριο και κρίθηκαν -μετά από λίγη ώρα- όλοι τους (και οι Κινέζοι και οι Βιετναμέζοι) προφυλακιστέοι.
Συγκινήθηκε μέχρι και ο Τούρκος διοικητής της συνοριακής φύλαξης…
Απελπισμένος ο δικηγόρος του 50χρονου έπιασε τον διοικητή της συνοριακής φύλαξης και του εξιστόρησε τα πάντα. «Του έδειξα το διαβατήριό του πελάτη μου, φαινόταν ότι την ίδια μέρα ήρθε από τη νότια Αφρική, ότι άλλαξε δύο διεθνή αεροδρόμια. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να είναι ο διακινητής. Του είπα για τα εντάλματα, για την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, για τον αδερφό του»…
Ο Τούρκος και τον πίστεψε και συγκινήθηκε. Έφερε τη δικογραφία, πήρε συμπληρωματική κατάθεση και άρχισε να συμπληρώνει χειρόγραφα πάνω στις φωτοτυπίες. «Μας σήκωσε όλους, μας πήγε με το αυτοκίνητο στο σημείο όπου ήταν ο άνθρωπος με το Ι.Χ. Ο πελάτης μου τον αναγνώρισε. Μπήκαμε στο Τμήμα και αφού προέκυψαν καινούρια στοιχεία, ο διοικητής μπορούσε να παρέμβει στην υπόθεση. Ξαναέγραψε όλα τα στοιχεία από την αρχή. Ο πελάτης μου δέχθηκε να συνεργαστεί και να αναγνωρίσει και τον οδηγό. Πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα, μας άνοιξε ο διοικητής και μας έδειξε φωτογραφίες από τον υπολογιστή, αναγνώρισε και τον οδηγό, υπέγραψε. Εγώ προβληματιζόμουν. Αφού τώρα τους κατέδωσε όλους , αναγνώρισε τους πάντες, σκεφτόμουν ότι αν προφυλακιστεί ο άνθρωπος, θα τον καθαρίσουν στη φυλακή» τονίζει ο κ. Φιλιππίδης.
Μετά από πολύωρη διαδικασία ο δικαστής έκρινε ότι ο 50χρονος είναι ελεύθερος μέχρι τη δίκη που θα γίνει σε ένα μήνα…
Η μόνη έννοια του ίδιου, όμως, συνεχίζει να είναι μία: να μπει Ελλάδα για να δει τον αδερφό του…
για τελευταία φορά τον καρκινοπαθή αδελφό του στην Κομοτηνή, αποκαλύπτει η εφημερίδα «Χρόνος» της Θράκης.
«Αδελφέ σ΄ αγαπώ, αδελφέ προσπάθησα, αδελφέ καλό κουράγιο..» ψέλλιζε με συγκίνηση ο 50χρονος μιλώντας με σπασμένη καρδιά στον καρκινοπαθή αδερφό του από το τηλέφωνο. Έπαιξε κορώνα- γράμματα τη ζωή του, για να μπορέσει για τελευταία φορά να δει τον αγαπημένο του αδελφό στην Κομοτηνή, τον οποίο «σιγοτρώει» ο καρκίνος…
Είχε να τον δει χρόνια. Από τότε που έφυγε κυνηγημένος από την Ελλάδα έχοντας πνιγεί από τα χρέη. Η επιχείρηση του είχε πέσει έξω και για να αποφύγει τις καταδικαστικές αποφάσεις που είχαν εξασφαλίσει οι τράπεζες αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα του ρίχνοντας «μαύρη πέτρα».
Τον πήρε όμως τηλέφωνο ο αδελφός του από την κλινική, ο οποίος βλέποντας να χειροτερεύει η κατάσταση του, ζήτησε μια επιθυμία: να ειδωθούν για μία τελευταία φορά. «Έρχομαι» απάντησε ο ίδιος χωρίς να σκεφθεί δευτερόλεπτο ότι δε μπορούσε να περάσει επίσημα μέσω αεροδρομίων ή λιμανιών…
Η καρδιά του όμως χτυπούσε πολύ δυνατά για τον αδερφό του και κάλυπτε κάθε σκέψη του περί παράλογου εγχειρήματος…
Πλήρωσε για να περάσει ως λαθρομετανάστης!
Ξεκίνησε την ίδια μέρα να καταστρώνει το σχέδιο. Πήρε το αεροπλάνο από το Κογκό της Αφρικής (στο οποίο έμενε) και μετέβη στην Κωνσταντινούπολη με ενδιαμέσους σταθμούς την Κινσάνσα και την Αντίς Αμπέμπα.
Με το που έφτασε, με ταξί κατευθύνθηκε στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στα Ύψαλα. Αναζήτησε κάποιον να τον περάσει μέσω του Έβρου στην Ελλάδα, για να αποφύγει διατυπώσεις. Να γίνει λαθρομετανάστης δηλαδή. Κοιτά όμως τέτοιες λεπτομέρειες η αδελφική αγάπη;
Πλήρωσε 1.000 ευρώ σε Τούρκο μεσολαβητή, τον επιβίβασαν σ΄ ένα λευκό Ι.Χ. μαζί με κάποιους άλλους αγνώστους (δυο Κινέζους και τρεις Βιετναμέζους) και τους πήγαν μέχρι σε ένα σημείο απ’ όπου τους είπαν να περπατήσουν 100 μέτρα μέχρι να βρουν το βαρκάρη που θα τους περάσει απέναντι. Το κρύο ήταν αφόρητο. Ο ίδιος όμως ήταν πρόθυμος ακόμη και να βουτήξει στα παγωμένα και να κολυμπήσει απέναντι. Τον περίμενε ο αδερφός του, δε μπορούσε να τον αφήσει να φύγει χωρίς να του κρατήσει για τελευταία φορά το χέρι…
«Πράγματι, προχωρήσαμε με τους άλλους, είδαμε τη βάρκα, όπου μας περίμενε ένα 17χρονο παιδί. Μόλις θα μπαίναμε, η περίπολος του στρατού και οι Τούρκοι συνοριοφύλακες μας έφεξαν με τους φακούς. Μας συνέλαβαν. Εμένα, τον Τούρκο βαρκάρη, τους Κινέζους και τους Βιετναμέζους. Μιλώντας με πολύ δυσκολία σε σπαστά αγγλικά, κατάλαβα ότι με θεωρούσαν σαν τον «Έλληνα διακινητή» υποστηρίζει στην εφημερίδα ο ηρωικός 50χρονος.
Τους οδήγησαν στο τμήμα όπου και εκεί το πρώτο πράγμα που ο ίδιος ζήτησε ήταν να πάρει ένα τηλέφωνο. Όχι το δικηγόρο, τον αδελφό του… Να του εξηγήσει τι συνέβη και να του πει πως θ’ αργήσει απλά. Ούτε κατά διάνοια πως δε θα τον προλάβει, κι ας βρίσκεται σε τουρκική φυλακή θεωρούμενος ως διακινητής…
Ο καρκινοπαθής αδερφός πήρε αμέσως τηλέφωνο έναν δικηγόρο στην Κομοτηνή και του εξήγησε τι είχε συμβεί στον 50χρονο αδερφό του. «Ανέλαβα να τους βοηθήσω. Πήγα στην Τουρκία και στα Ύψαλα, προσπαθώντας να βρω άκρη. Εκεί συνεργάστηκα μ΄ έναν Τούρκο συνάδελφο, τον Κερίμ Καζάμ, από την Αδριανούπολη και βρήκαμε τον Κώστα προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε... ελέφαντες. Αν βρεις έναν Έλληνα κι έναν Τούρκο με αλλοδαπούς να θέλουν να περάσουν το ποτάμι, η απλή λογική λέει ότι ανήκουν το κύκλωμα. Έτσι, τον τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτιού» εξηγεί ο δικηγόρος Βαλέριος Φιλιππίδης.
Μεταφραστής στα ελληνικά δεν υπήρχε και οι Τούρκοι έπαιρναν καταθέσεις με τον κ. Φιλιππίδη να προσπαθεί να συνεννοηθεί στα αγγλικά. Το μεσημέρι τους πήγαν στο δικαστήριο και κρίθηκαν -μετά από λίγη ώρα- όλοι τους (και οι Κινέζοι και οι Βιετναμέζοι) προφυλακιστέοι.
Συγκινήθηκε μέχρι και ο Τούρκος διοικητής της συνοριακής φύλαξης…
Απελπισμένος ο δικηγόρος του 50χρονου έπιασε τον διοικητή της συνοριακής φύλαξης και του εξιστόρησε τα πάντα. «Του έδειξα το διαβατήριό του πελάτη μου, φαινόταν ότι την ίδια μέρα ήρθε από τη νότια Αφρική, ότι άλλαξε δύο διεθνή αεροδρόμια. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να είναι ο διακινητής. Του είπα για τα εντάλματα, για την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, για τον αδερφό του»…
Ο Τούρκος και τον πίστεψε και συγκινήθηκε. Έφερε τη δικογραφία, πήρε συμπληρωματική κατάθεση και άρχισε να συμπληρώνει χειρόγραφα πάνω στις φωτοτυπίες. «Μας σήκωσε όλους, μας πήγε με το αυτοκίνητο στο σημείο όπου ήταν ο άνθρωπος με το Ι.Χ. Ο πελάτης μου τον αναγνώρισε. Μπήκαμε στο Τμήμα και αφού προέκυψαν καινούρια στοιχεία, ο διοικητής μπορούσε να παρέμβει στην υπόθεση. Ξαναέγραψε όλα τα στοιχεία από την αρχή. Ο πελάτης μου δέχθηκε να συνεργαστεί και να αναγνωρίσει και τον οδηγό. Πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα, μας άνοιξε ο διοικητής και μας έδειξε φωτογραφίες από τον υπολογιστή, αναγνώρισε και τον οδηγό, υπέγραψε. Εγώ προβληματιζόμουν. Αφού τώρα τους κατέδωσε όλους , αναγνώρισε τους πάντες, σκεφτόμουν ότι αν προφυλακιστεί ο άνθρωπος, θα τον καθαρίσουν στη φυλακή» τονίζει ο κ. Φιλιππίδης.
Μετά από πολύωρη διαδικασία ο δικαστής έκρινε ότι ο 50χρονος είναι ελεύθερος μέχρι τη δίκη που θα γίνει σε ένα μήνα…
Η μόνη έννοια του ίδιου, όμως, συνεχίζει να είναι μία: να μπει Ελλάδα για να δει τον αδερφό του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου